Chwała wypływająca z przebywania w Miejsciu Najświętszym - Zac Poonen

W Starym Testamencie, przybytek miał trzy części – przedsionek, miejsce święte i miejsce najświętsze – reprezentujące trzy części pełnej ewangelii. W przedsionku był ołtarz ofiarny - całopalenia (do składania ofiar) i kadź miedziana (do obmywania). Ołtarz reprezentuje przesłanie „Chrystusa ukrzyżowanego za nasze grzechy”. Kadź oznacza zewnętrzne oczyszczenie naszego życia (Hebrajczyków 10:22) i kąpiel odrodzenia (Tytus 3:5), która jest odzwierciedlona w chrzcie wodnym (Dzieje Apostolskie 22:16). To jest pierwszy etap życia chrześcijańskiego, w którym osoba upamiętuje się i zaczyna ufać Jezusowi jako jego Zbawicielowi – który poniósł karę za jego grzechy - i następnie przyjmuje chrzest wodny. Podczas gdy przedsionek był dostępny dla wszystkich Izraelitów (jednak nie dla pogan), Miejsce Święte było dostępne tylko dla kapłanów – dla tych którzy służyli Panu. W Starym Testamencie, najważniejszym kryterium kwalifikującym do służenia Panu – czy to jako prorok, kapłan lub król – było namaszczenie Duchem Świętym. Żadne ludzkie umiejętności nie mogły być substytutem tego namaszczenia. Nawet Jezus nie rozpoczął jego publicznej służby bez bycia najpierw namaszczonym Duchem Świętym. Pan pragnie prowadzić Jego dzieci z „przedsionka” do tej sfery – to znaczy do namaszczenia Duchem i posługiwania się duchowymi darami w służbie dla Niego. Miejsce Święte miało trzy różne przedmioty w nim : (1) Świecznik – który symbolizował namaszczenie dające nam moc by być świadkami dla Chrystusa (Dzieje Apostolskie 1:8). (2) Stół z chlebami pokładanymi - który symbolizował namaszczenie dające nam objawienie co do Słowa Bożego – (2 Koryntian 3:18). (3) Ołtarz kadzenia - który symbolizował namaszczenie które nam daje moc w modlitwie (Rzymian 8:26-27). Dotarcie do tego miejsca oznacza wejście w drugi etap życia Chrześcijańskiego – otrzymując nie tylko przebaczenie grzechów i chrzest wodny, ale również chrzest w Duchu Świętym. Miejsce Najświętsze było tam gdzie chwała Boga przebywała w przybytku. Tak jak Nowe Jeruzalem (które symbolizuje kościół), było ono również dokładnym sześcianem: „długość jego i szerokość, i wysokość są równe” (Księga Objawienia 21:16). Żadna osoba – ani żaden kapłan – nie mogli wejść do Miejsca Najświętszego. Nawet Arcykapłan mógł wejść tam tylko raz w roku aby pokutować za grzechy ludu. To podkreślało fakt, że droga do bezpośredniej obecności Boga była zamknięta i nikt nie mógł tam wejść (Hebrajczyków 9:8). Dowiadujemy się w ten sposób, że nawet najdoskonalszy ze świętych Starego Testamentu mógł jedynie wejść do Miejsca Świętego jeśli chodzi o duchowe doświadczenie. W Nowym Przymierzu jednakże, droga została otworzona dla nas by wejść poza zasłonę do Miejsca Najświętszego. Jest napisane w Hebrajczyków 10:19,20, że teraz mamy „ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni, drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje”. Świątynia w Jerozolimie ( zbudowana według modelu przybytku) również miała zasłonę pomiędzy Miejscem Świętym, a Miejscem Najświętszym. Została ona rozdarta z góry na dół kiedy Jezus umarł na Kalwarii (Mateusza 27:50 ,51). To oznaczało dokończenie dzieła, którego Jezus dokonał w Jego ciele. Sekret bożego życia ( jest napisany w 1Tymoteusza 3:16) polega na tym, że wiemy, że Chrystus przyszedł w ciele i zachował Jego ducha czystym i nieskalanym. Właśnie w ten sposób droga do Miejsca Najświętszego została dla nas otworzona. Wola człowieka jest jak gruba zasłona, która blokuje nas przed obecnością Boga. Jezus wyrzekł się swojej woli podczas swojego ziemskiego życia. W ten sposób zachował Jego ducha czystym. My również możemy pójść tę samą drogą jeśli „ukrzyżujemy ciało (wolę) wraz z namiętnościami i żądzami” (Galacjan 5:24).Wtedy możemy przebywać ciągle w Miejscu Najświętszym tak jak Jezus. Kiedy osoba wkracza do Miejsca Najświętszego, wchodzi do trzeciego etapu życia chrześcijańskiego – najwyższego. W Miejscu Najświętszym przebywa tylko Bóg. Ci, którzy przebywają w tym miejscu, przebywają z Bogiem i zostali uwolnieni od opinii ludzkich – od szukania uznania u ludzi i nawet Chrześcijańskich liderów. Zostali również uwolnieni od urazy, od narzekania i zrzędzenia, od zgorzknienia i zazdrości. Teraz są wolni by kochać innych, tak jak Jezus kocha, bez względu na to czy to jest odwzajemnione. Odtąd szukają uznania jedynie u Boga we wszystkim co robią – będąc bardziej świadomymi Boga niż ludzi kiedy modlą się lub przemawiają na spotkaniach. Mają bojaźń bożą i dlatego ich wewnętrzne (ukryte) życie jest tak samo czyste jak ich zewnętrzne życie. Ci, którzy przebywają w tym miejscu wiedzą, że wszystko co wydaje się wielkie i wspaniałe w oczach ludzi, jest obrzydliwością w oczach Boga. Teraz wszystko uważają za śmieci w porównaniu do możliwości uczestniczenia w bożej naturze w Chrystusie. Wkroczywszy do życia zwycięstwa nad grzechem, są zachowani od upadku poprzez moc Boga i uczestniczą w bożej naturze coraz bardziej i bardziej. Oddają dziękczynienie Bogu za wszystko i żyją przed obliczem Boga we wszystkim co czynią. Ci, którzy przebywają w Miejscu Najświętszym otrzymują coraz bardziej wzrastające rozróżnienie w Bożym świetle między tym co jest tylko duszewne (ludzkie),a tym co jest naprawdę duchowe (boskie). To właśnie w Miejscu Najświętszym również bracia i siostry są przemienieni w funkcjonujące Ciało (w przeciwieństwie do zwykłego zgromadzenia). Nie ma miejsca na indywidualizm w Miejscu Najświętszym. Nikt nie żyje tutaj dla samego siebie. Każdy składa się ciągle na ofierze i dlatego Bóg jest w stanie uformować z braci i sióstr funkcjonujące Ciało Chrystusa z duchowym autorytetem w danej lokalizacji. To właśnie tych, którzy przebywają w tym Miejscu Jezus nazwał „zgadzających się w modlitwie” i mających autorytet by otrzymać o cokolwiek poproszą Ojca i którzy mogą związać moc Szatana (Mateusza 18:18-20). W każdym zgromadzeniu Chrześcijan spora większość przebywa w Przedsionku – odpowiedziawszy na jedną trzecią przesłania ewangelii. Niektórzy posunęli się naprzód do Miejsca Świętego – będąc namaszczonymi Duchem Świętym. Ci odpowiedzieli na dwie trzecie przesłania ewangelii. Jednak duchowy autorytet i skuteczność każdego zgromadzenia (jeśli chodzi o Boga) jest zmierzona ilością tych, którzy weszli do Miejsca Najświętszego ( tych, którzy odpowiedzieli na pełną ewangelię). Szatan obawia się tylko tych, którzy przeszli przez zasłonę do Miejsca Najświętszego. To właśnie dlatego zaślepił wierzących na pełną ewangelię. Tylko wtedy kiedy podstawą danego zgromadzenia są osoby, które przebywają nieustannie w Miejscu Najświętszym, to zgromadzenie może być zachowane czystym od mocy ducha śmierci i zachowane na drodze życia.