Naucz się odróżniać duchowość od religijności - Zac Poonen

Jedno z największych niebezpieczeństw z jakim chrześcijanin musi się zmierzyć w dążeniach do uświęcenia jest to aby nie stać się religijnym, ale być duchowym. Religijność jest często postrzegana jako duchowość przez wierzącego, który nie posiada rozróżnienia duchowego. Jednakże jest wielka różnica między nimi. Religijność jest ludzka, duchowość jest boska. Prawo może uczynić ludzi religijnymi, nie duchowymi. W religijności najważniejsze są zewnętrzne, widzialne rzeczy. Duchowość dotyczy przede wszystkim serca. Boże Słowo ostrzega nas, że będzie wielu w czasach ostatecznych, którzy będą mieli formę pobożności bez jej mocy - innymi słowy będą religijni, nie duchowi (2 Timothy 2:5). Oni będą chodzić na spotkania religijnie, modlić się i czytać Biblię codziennie, a nawet chodzić na całonocne spotkania modlitewne połączone z postem, oddawać dziesięcinę z ich zarobków itd. Jednakże wciąż będą szukać uznania u ludzi, żyć dla samych siebie, kochać pieniądze i być zainteresowanym plotkowaniem itd. Tacy ludzie są religijni, nie duchowi. Mają formę pobożności bez jej mocy. Poniżej przedstawię kilka przykładów: Jeśli zależy ci bardziej na chodzeniu na spotkania kościelne niż na ukrzyżowaniu twojego ciała (Galacjan 5:24) jesteś religijny, nie duchowy. Jeśli jesteś bardziej zainteresowany czytaniem Biblii każdego ranka niż ujarzmianiem języka cały dzień, jesteś religijny, nie duchowy. Jeśli jesteś bardziej zainteresowany modlitwą i postem niż byciem wolnym od miłości pieniędzy, jesteś religijny, nie duchowy. Jeśli jesteś bardziej zainteresowany ewangelizacją niż osobistym uświęceniem, jesteś religijny, nie duchowy. Religijni ludzie są zainteresowani tylko słowem napisanym (Literą) i otrzymują usprawiedliwienie przez prawo. Duchowi ludzie jednakże są zainteresowani Słowem zamanifestowanym w ciele i krwi i przez to otrzymują sprawiedliwość Boga, boską naturę. Religijni ludzie usprawiedliwiają ich postępowanie poprzez cytowanie jakiś słów lub uczynków mężów bożych. Duchowi ludzie jednakże nigdy nie chcą się usprawiedliwiać przed ludźmi. Religijni ludzie są bardziej zainteresowani opinią ludzką niż bożą. Duchowym ludziom zaś zależy tylko na opinii Boga. Religijni ludzie mogą medytować latami nad jakimiś słowami pochwały, które starszy zboru skierował do nich. Z drugiej strony, duchowi ludzie, podobnie jak Jezus, odmawiają przyjęcia świadectwa od ludzi (John 5:34). Oni wiedzą, że inni ludzie nie widzą zła które oni sami widzą w nich samych i dlatego też wiedzą, że pochwała ludzi jest warta tyle co nic. Religijni ludzie są legalistyczni i są pod prawem. Oni myślą o minimum by podobać się Bogu. To właśnie dlatego kalkulują dokładnie ile jest 10% ich zarobków i dają to niechętnie Bogu. W Starym Testamencie, ta postawa doprowadziła Izraelitów do ofiarowywania ślepej owcy i chorego byka Panu (Malachiasz 1:8). Jest możliwe aby mieć identyczną postawę do przykazań Nowego Testamentu. Siostra może myśleć o minimum potrzebnym by zachować literę Bożego Słowa by być posłuszną swojemu mężowi albo o minimum potrzebnym by wypełnić obowiązek nakrywania głowy – bez piękna jej włosów będąc całkowicie ukrytymi! Mężczyźni i kobiety mogą myśleć o minimum potrzebnym aby być „duchowymi” bez całkowitego oddania wszystkiego. ”Jakie jest minimum potrzebne by porzucić ten świat?” Takie pytanie jest ciągle w umysłach takich ludzi. Tacy ludzie nigdy nie staną się duchowi, oni tylko mogą być religijni. Postawa umysłu który myśli „Co mogę otrzymać od Boga” prowadzi do religijności. Z drugiej strony, postawa, która myśli „ Co może Pan wyciągnąć z tego jednego ziemskiego życia, które mam doprowadzi do prawdziwej duchowości. Wszytkie uczynki religijnych ludzi wymienione w przykładach powyżej są dobre. Jednakże jest to kwestia priorytetów. To właściwe priorytety czynią człowieka duchowym.